Felieton PAPA: Presja oczekiwań

Felieton. Zapraszamy do przeczytania najnowszego felietonu PAPA, który dziś porusza temat nowych władz miasta Limanowa.

Alexis de Tocqueville na początku XIX wieku wybrał się w podróż po Stanach Zjednoczonych Ameryki Północnej. Europejczyków fascynował wówczas gwałtowny rozwój tego kraju wspomagany milionami emigrantów  z Europy kosztem rdzennej ludności. Przy tej okazji francuski myśliciel zawarł kilka uniwersalnych myśli dotyczących rewolucji, porównując tą z USA do francuskiej i wskazując, że ruchy rewolucyjne nie są następstwem kryzysów nękających społeczeństwa; jest odwrotnie – rewolucje wybuchają wtedy kiedy sytuacja się poprawia, tylko nazbyt wolno w stosunku do społecznych oczekiwań, a wcześniej czy później i tak obracają się przeciwko tym, którzy je poparli.

Wypisz wymaluj – sytuacja miasta Limanowa. Nie ulega dyskusji (przynajmniej dla mnie), że lata rządzenia burmistrza Biedy były czasem dla Limanowej dobrym. Przed rokiem 2011 było marnie i sennie. Mieszkańcy nie mieli dużych oczekiwań a władze nie miały chęci bądź umiejętności by korzystać choćby z możliwości zdobywania środków unijnych. 

Burmistrz Bieda oczekiwania rozbudził. Mieszkańcy zauważyli, że się dzieje i zaczęli pytać: dlaczego szybciej na sąsiednich ulicach, nie na naszych? Dlaczego skoro się robi rzeczy duże (mosty, LDK), nie można zalepić dziury na naszej osiedlowej drodze, albo zrobić przy niej chodnika lub ją oświetlić? To samo z kanalizacją, wodą, parkingami na osiedlach, progami zwalniającymi i wieloma, wieloma jeszcze uciążliwościami. Drobnymi z punktu widzenia całego miasta, istotnymi z punktu widzenia mieszkańców konkretnej ulicy, czy osiedla. 

Nietypowa interwencja służb w centrum miasta ​Nowe Centrum Fizjoterapii FIZJOMED: rewolucja w rehabilitacji neurologicznej

Pierwsza sesja nowej kadencji rady limanowskiego samorządu to ewidentnie pokazała. Każdy z radnych chciał zaprezentować troskę o rejon, z którego został wybrany więc lista pytań, życzeń i oczekiwań zawartych w interpelacjach i zapytaniach przyprawiła z pewnością Panią Burmistrz o ból głowy. Oczekiwania, wnioski czy pytania składa się łatwo – one wymagają wyłącznie dobrego kontaktu z mieszkańcami rejonu wyborczego. Mieszkańcy będą zadowoleni gdy ważny dla nich problem na sesji rady miejskiej zostanie podniesiony. Także radny chętnie wykaże się swoją aktywnością na transmitowanej sesji. 

Zawsze jednak przy tym pojawia się pytanie, co dalej? Jak te rozbudzone oczekiwania zaspokoić przy ograniczeniach budżetowych, które przecież są udziałem każdego samorządu, nie tylko limanowskiego. Ciężkie miesiące przed Paniami Burmistrzami. Miesiąc miodowy nigdy nie trwa długo. Zdradzona miłość potrafi ranić najmocniej. O ile jeszcze w tym roku można się jeszcze zasłonić przygotowanym przez Pana Biedę budżetem to już na jesieni wszystkie te wnioski i nadzieje powrócą i znacząca większość z nich nie będzie mogła być zaspokojona. 

Trochę wszyscy się rozzuchwaliliśmy 30–letnim okresem rozwoju naszego kraju. Tymi wszystkimi autostradami, drogami, aquaparkami, galeriami, placami zabaw itd. To co dawniej było dumą dla całego osiedla jest dzisiaj zaledwie spóźnionym i zwyczajnym wykonywaniem obowiązków publicznych. Zamiast „super” jest co najwyżej „no wreszcie”.

Panią Jolantę Juszkiewicz na pewno cechuje duża inteligencja emocjonalna. Potrafi rozmawiać z ludźmi, budzić ich zaufanie i generalnie ciepłe odczucia. Ważny jest też efekt świeżości po kostycznym i niewątpliwie apodyktycznym burmistrzowi Biedzie. A jednak mam poważne wątpliwości czy te dzisiejsze atuty nie staną się za chwilę obciążeniem, gdy mieszkańcy zaczną się niecierpliwić brakiem spełniania ich oczekiwań.  

Będzie to także nauka dla radnych. Odpowiedzialności i współudziału w zarządzaniu. Dziecko na zakupach może do nas krzyknąć, że chce najnowsze klocki. To my musimy zdecydować, czy rodzinę na taki wydatek stać albo czy od najnowszego modelu klocków nie jest czasem ważniejszy aparat ortodontyczny. 

Na razie są oczekiwania. Za chwilę pojawią się porównania. Zawsze tak jest po rewolucji.