Baner
twoje konto
9°   dziś 6°   jutro
Środa, 24 kwietnia Aleksy, Horacy, Horacja, Grzegorz, Aleksander, Fidelis, Bona, Jerzy
kino apteki powietrze kamera Msze św.
Strona główna Aktualności Ludzie Biskup z Afryki o wspomnieniach z Limanowej, pracy na misjach, wiernych i rebeliantach

Biskup z Afryki o wspomnieniach z Limanowej, pracy na misjach, wiernych i rebeliantach

Biskup z Afryki o wspomnieniach z Limanowej, pracy na misjach, wiernych i rebeliantach
Opublikowano 02.09.2018 09:06:35 Zaktualizowano 04.09.2018 08:41:25 pan
9 11411

O wspomnieniach z Limanowej, pracy misjonarza, radości wiernych z Afryki oraz krwawej rebelii i porwaniu kapłana rozmawiamy z księdzem biskupem Mirosławem Gucwą, pochodzącym z Pisarzowej biskupem diecezjalnym Bouar w Republice Środkowoafrykańskiej, który wczoraj odwiedził naszą redakcję.

PA: Na początek chciałem zapytać o jakieś szczególne miejsca czy wspomnienia związane z Limanowszczyzną, do których ksiądz biskup najchętniej wraca.
ks. bp Mirosław Gucwa: Mam w Limanowej trzy takie miejsca, które bardzo miło wspominam, w których często przebywałem w swojej młodości. Pierwszym jest liceum ogólnokształcące (I LO im. Władysława Orkana w Limanowej – przyp. red.), oczywiście limanowska bazylika, do której wstępowałem codziennie, idąc ze szkoły na trening, no i trzecim klub Limanovia, gdzie zacząłem biegać po pierwszej klasie liceum. Zawsze z wielkim sentymentem wspominam te trzy miejsca.
PA: Ksiądz biskup mówił niedawno w Limanowej, że decyzja o wstąpieniu do seminarium przyszła w dość niespodziewanym momencie, bo w czasie zawodów lekkoatletycznych. Ale jak to było z misjami? Od początku ksiądz biskup zakładał wyjazd, czy coś szczególnego księdza biskupa skłoniło do takiej posługi?
MG: U początku mojego zainteresowania misjami były spotkania z samymi misjonarzami. Gdy byłem klerykiem, misjonarze przed wyjazdem do Kongo celebrowali mszę w seminarium. Spotykaliśmy się z nimi także, gdy przyjeżdżali do Polski na urlop, słuchaliśmy wtedy ich opowieści. Dlatego też zdecydowałem się napisać pracę magisterską z misjologii. W seminarium istniało też kółko misyjne, śp. prof. Kmiecik zrobił mnie jego przewodniczącym, co pozwoliło mi być bliżej misji. Później, po święceniach, gdy byłem wikariuszem w Grybowie, stworzyliśmy parafialną grupę misyjną, prowadziliśmy oazy misyjne. W końcu z ks. Markiem Mastalskim spotkaliśmy misjonarzy którzy pracowali w RCA (Republice Środkowkowoafrykańskiej – przyp. red.), mówili nam o sytuacji w kraju i o potrzebach ich diecezji. Dlatego poszliśmy do biskupa prosząc o posłanie na misje właśnie do tego kraju.
PA: W ten sposób od 1992 roku ksiądz biskup pracuje w Republice Środowoafrykańskiej. Jak na przestrzeni tych 26 lat zmienił się ten kraj, na ile zmienił się charakter posługi kapłańskiej? Jak do tej pory wyglądała codzienna praca misjonarza?
MG: Wiele w kraju zmieniło się w sensie pozytywnym, nastąpił pewien postęp, ale wciąż bardzo wiele jest do zrobienia, a w niektórych dziedzinach kraj cofnął się w rozwoju.
Z pewnością polepszyła się komunikacja, łączność ze światem. Gdy w latach 90. przybyłem do RCA, był tylko jeden telefon stacjonarny, znajdował się na poczcie w Bouar, rozmowy były bardzo drogie i nie zawsze udawało się je nawiązać. A teraz są telefony komórkowe, jest dostęp do internetu, więc jest zapewniony kontakt ze światem. Telewizor z anteną satelitarną też nie jest tak drogi, jak dawniej.
Drogi są lepsze, zwłaszcza te główne które są już przejezdne przez cały rok – dawniej w porze deszczowej trzeba było czekać nawet dzień lub dwa, jeśli gdzieś na trasie ugrzęzła ciężarówka.
Polepsza się też byt ludzi: teraz funkcjonariusze i inni pracownicy sfery budżetowej są regularnie wypłacani. Buduje się dużo domów, z cegły i cementu, krytych blachą, a ludzie zaczęli dbać o otoczenie, choć oczywiście wioskach bardziej oddalonych od dużych ośrodków ludzie nadal żyją w lepiankach. Ale lepiej się ubierają i dbają o swój wygląd. W Boże Narodzenie czy Wielkanoc w katedrze jest rewia mody (śmiech).
PA: A gdzie nastąpił regres? Czego brakuje w Republice Środkowoafrykańskiej?
MG: To, czego najbardziej brakuje temu krajowi, to pokój. Sytuacja cały czas jest napięta. Od 1996 roku ciągle powtarzają się rebelie (1996, 1998, 2003 – przyp. red.) ale trwały tylko parę dni i sytuacja się stabilizowała po przejęciu władzy. Ta, która wybuchła w 2012 roku, trwa do dziś. Około trzech czwartych terytorium kraju zajęte jest przez rebeliantów, którzy nie pozwalają na obecność celników czy żandarmów, chcąc kontrolować m.in. kopalnie złota i diamentów. Rebelianci nie pozwalają też uprawiać ziemi, a fabryki w których ludzie pracowali, upadły. Ludzie w wielu miejscach żyją w nędzy, około 500 tysięcy osób przebywa w obozach dla uchodźców. W miejscu gdzie pracuję była kiedyś duża fabryka przetwarzająca bawełnę, ale rebelianci ukradli maszyny i wywieźli je do Czadu. Ta fabryka miała duże znaczenie. Ludzie sprzedawali tam bawełnę ze swoich gospodarstw i mieli źródło utrzymania, a właściciele fabryki dbali m.in. o okoliczne drogi, by zapewnić sobie transport. Od niedawna po bawełnę przyjeżdżają ciężarówki z fabryki w Kamerunie, więc miejscowi mogą znów sprzedawać i zarabiać.
Dziś w naszym regionie sytuacja jest bardziej stabilna. Co prawda są cztery grupy zbrojne, ale zwiesiły broń i i chcą negocjować z rządem. Ale cały czas jest niebezpieczeństwo, a ludzie żyją w lęku i niepewności.
PA: Jacy są ci ludzie, członkowie wspólnoty w Afryce? Czy są podobni do wiernych w Polsce, czy też Kościół afrykański ma jakąś wyjątkową cechę?
MG: Gdy przyjechaliśmy RCA, ewangelizacja trwała w tym kraju już od około 100 lat. Były więc już jakieś struktury, do których mogliśmy wejść. Na pewno tym, co różni afrykański Kościół od tego w Polsce, jest obecność katechistów, którzy są odpowiedzialni za życie wspólnoty (jedną parafię tworzy nawet 30 wspólnot – przyp. red.). Są to świeccy – czasem całe rodziny, których członkowie poprzez specjalne kursy są przygotowywani do organizowania życia chrześcijańskiego w danej wspólnocie. To oni prowadzą nabożeństwa pod nieobecność księdza. Działa też dużo grup apostolskich.
PA: Gdy patrzę na zdjęcia czy filmy z afrykańskich misji, mam wrażenie że ci ludzie, choć są w zdecydowanie trudniejszej sytuacji, uśmiechają się częściej i mają w sobie więcej radości, niż my w Polsce.
MG: Rzeczywiście, ludzie w Afryce się cieszą. Materialnie, w życiu niewiele mają, ale za to mają radość. Msza święta jest dla nich okazją, by tę radość wyrazić. Cieszą się ze wspólnoty, że Bóg jest wśród nich obecny. Radość wyrażają całym swoim ciałem: gdy śpiewają, tańczą i klaszczą. To tańce liturgiczne, będące częścią nabożeństw. W dodatku, ludzie w Afryce nie mają kompleksów – dyrektor banku czy urzędnik przychodzi do kościoła i modli się, tańcząc i śpiewając. Celebracja stwarza im okazję, żeby się cieszyć.
Mieszkańcy Afryki celebrują w ten sposób także wydarzenia rodzinne, na przykład świętując z okazji narodzin. Co ciekawe, tańczą też w chwilach smutku: w przypadku śmierci, do dnia pochówku panuje żałoba, natomiast przez trzy dni po pogrzebie to czas czuwania, kiedy śpiewają i tańczą, by pocieszyć rodzinę w żałobie.
Oczywiście, ludzie w tym kraju nie zawsze są radośni. Pamiętam, że gdy dwa lata temu jeździłem do kolejnych parafii w czasie udzielania sakramentu bierzmowania – tam gdzie byli rebelianci, w czasie Eucharystii widać było w tych ludziach, że nie było w nich znanej mi radości. W tym roku sytuacja zmieniła się, gdy rebelianci zawiesili broń. Ludzie nie muszą uciekać – widać od razu w czasie celebracji i po niej.
PA: Ksiądz biskup był też kapelanem więzienia. To wydaje się być trudnym zadaniem nawet w ojczystym kraju, a jak jest na obcym kontynencie?
MG: Moja przygoda z więzieniem, a poźniej szpitalem, zaczęła się w 2005 roku. Nie byłem wtedy w parafii, tylko pracowałem w strukturach kurii. Więzienie znajdowało się obok katedry. Jednego dnia zmarło w nim czterech więźniów. Z głodu. Wstrząsnęło to nami, a także dwiema świeckim wolontariuszkami i Włochem z ONZ, którzy z nami współpracowali. To oni zaproponowali, że znajdą środki, by przynajmniej raz w tygodniu przygotować dla wszystkich więźniów dodatkowy, porządny posiłek. Zorganizowanie tego obiadu dla wszystkich więźniów to był koszt 50 euro tygodniowo. I od tej pory nie było soboty, by więźniowie nie otrzymali posiłku. A że ja wielokrotnie mówiłem biskupowi, że od pracy w kurii wolę pracę w parafii, wśród ludzi, to mianował mnie kapelanem więzienia.
Przed sobotnim obiadem na dziedzińcu więzienia sprawowałem mszę świętą. Dla przestępców, wśród których byli nie tylko katolicy, ale też muzułmanie i protestanci. Ci początkowo nie interesowali się tym co mówię, grali w warcaby, rozmawiali, wracali do swoich cel. Ale po dwóch czy trzech miesiącach widziałem, że wśród katolików na dziedzińcu znajdują się muzułmanie modlący się na swoich różańcach. Po mszy wszyscy zjadali wspólnie ten przygotowany przez nas obiad. Później stworzyliśmy kaplicę. Choć dziwnie to zabrzmi, w więzieniu czułem się wolny, bo nie było protokołów, dokumentów, a wszyscy zwracaliśmy się do siebie po imieniu.
PA: Na koniec: mówiliśmy o niestabilnej sytuacji w kraju i rebelii, nie sposób nie zapytać o porwanie i uwięzienie ks. Mateusza Dziedzica, w którego uwolnieniu ksiądz biskup miał swój udział.
MG: Rzeczywiście, to była trudna sytuacja. Wspominam to jako okres ogromnego zmęczenia psychicznego, co prawda trzeba było jakoś funkcjonować, ale właściwie cały czas myślałem tylko o tym. Pamiętam, że w tych ciężkich chwilach czytałem „Inny świat” Gustawa Herlinga-Grudzińskiego.
Ale od początku: w niedzielę mieliśmy wolne popołudnie, więc pojechaliśmy do Baboua, tam gdzie był Mateusz i Leszek. Wróciliśmy do domu na 18., położyłem się spać o zwykłej porze, ale o 5. rano usłyszałem głośne łomotanie do drzwi. To był Leszek. Powiedział: „Mirek, mamy problem”. Zapytałem, co się stało, a on powiedział że Mateusza porwali. Zabrali go w nocy, poszedł bez niczego. Od razu więc pomyśleliśmy, że trzeba wejść w kontakt z rebeliantami. Pierwszego dnia się to nie udało, bo nie działały komórki. Na szczęście w jednej z miejscowości był internet satelitarny, więc wysłałem wiadomości do ambasady francuskiej, do nuncjatury, do diecezji tarnowskiej czy nawet do jednego z polskich ministerstw. Wraz z szefową struktur ONZ w Bouar robiliśmy co się dało, by poinformować wszystkich tych, którzy mogli wpłynąć na poprawę sytuacji. Drugiego dnia zdołałem nawiązać kontakt z rebeliantami, na który zresztą sami czekali. Numer telefonu otrzymałem od kobiety, której męża porwano miesiąc wcześniej. Odebrali za czwartym razem. Od razu dowiedziałem się, że o spotkaniu z Mateuszem w bazie rebeliantów nie może być mowy, ale chciałem mu przekazać najpotrzebniejsze rzeczy. Nawet na to trzeba było mieć pozwolenie szefa tej grupy, na szczęście wyraził zgodę.
Na spotkanie rebelianci wybrali odosobnione miejsce przy jednej z głównych dróg. Wcześniej ustaliłem z nimi, że przyjedziemy we dwóch z ks. Mikołajczykiem w białym Mitsubishi. Gdyby było nas więcej, lub gdybyśmy przyjechali innym samochodem, spotkanie nie doszłoby do skutku. Było bardzo wcześnie rano, żeby na drodze nie było żadnego ruchu. Zabraliśmy dla Mateusza leki, wodę, brewiarz i zestaw liturgiczny do celebracji mszy. Rebelianci zapewnili nas, że nie skrzywdzą Mateusza; chcieli jedynie, by uwolniono jednego z ich dowódców, więzionego w Kamerunie. Później spotykałem się z nimi jeszcze trzykrotnie, by przekazywać ubrania i żywność. Wreszcie, gdy z więzienia zwolniono przywódcę rebeliantów, Mateusz mógł do nas wrócić. Rebelianci nie zgodzili się na wojsko, policję czy jakichkolwiek przedstawicieli władzy, w grę wchodziła tylko organizacja humanitarna. Pojechaliśmy po Mateusza z Międzynarodowym Czerwonym Krzyżem. To była wielka ulga i wielka radość.
Co ciekawe, na parę dni przed wyjazdem na urlop do Polski, w lipcu tego roku, spotkałem się z rzecznikiem tego ugrupowania, z którym rozmawiałem o uwolnieniu Mateusza. Jego grupa złożyła broń, a on sam mieszka Bouar, zajmuje się szukaniem złota i diamentów. Jest jednym z pięciu rebeliantów, którzy będą negocjować z rządem. W czasie naszej rozmowy porosił mnie o Pismo Święte, mówiąc że chce zacząć czytać. Dałem mu więc Nowy Testament w języku sango. Zamierzam jeszcze się z nim spotkać, a on bardzo chciałby porozmawiać z ks. Mateuszem.
(Rozmawiał Przemysław Antkiewicz. Fot.: misje.pl/A. Styruła)
Zobacz również:
RCB wysyła alerty SMS do mieszkańców Zignorował znak i spowodował kolizję. Mandat dla sprawcy

Komentarze (9)

thenever1
2018-09-02 10:49:19
0 1
jeszcze jakiś uśmiechnięty młodzian przyjedzie do Polski i katolicy wytłumaczą mu .co to znaczy ;miłość bliżniego po polskiemu....
Odpowiedz
mol
2018-09-02 13:18:01
2 4
'Około trzech czwartych terytorium kraju zajęte jest przez rebeliantów, którzy nie pozwalają na obecność celników czy żandarmów, chcąc kontrolować m.in. kopalnie złota i diamentów. ' Ciekawe do kogo należą te kopalnie złota i diamentów? Raczej nie do Polaków, no chyba, że 'wiecznie żywy' Kulczyk tam miesza. A na marginesie czy Owsiak też pomaga komuś w Afryce? - nie słyszałem, a taki europejski, nowoczesny, światowy itp.
Odpowiedz
DRKidler
2018-09-02 14:34:08
2 3
Kiedyś usłyszałem takie stwierdzenie, trochę się z nim zgadzam ale niech każdy sam się nad nim zastanowi:

'Kiedy powstała pierwsza religia?. Kiedy pierwszy idiota spotkał pierwszego oszusta'
Odpowiedz
mol
2018-09-02 15:27:13
1 3
Na misjach w 97 krajach pracuje 2007 polskich misjonarek i misjonarzy: 291 księży diecezjalnych, 56 osób świeckich, 677 sióstr zakonnych oraz 983 zakonników, a za przeproszeniem ilu ateistów, lewaków czy kodziarzy? - może ktoś poda, to się pośmiejemy.
Odpowiedz
DRKidler
2018-09-02 15:55:46
2 2
@mol: No to się odnieś do tego:
http://krytykapolityczna.pl/swiat/ciemna-strona-matki-teresy/
http://www.fokus.tv/news/swieta-matka-teresa-kontrowersyjne-rysy-zakonnicy-z-kalkuty/1860
http://wiadomosci.gazeta.pl/wiadomosci/1,114873,13528988,Prof__Bartos_o_zakonie_Matki_Teresy__Nie_pomagaly.html
Przesłała tyle zebranych milionów do Watykanu ze musi być świętą. To nieważne że chorzy leczyli się modlitwą bo na znieczulacze nie było pieniędzy . Diabły z Watykanu zabrały wszystko. Żal tylko tych chorych. W szpitalu mieliby dużo lepszą opiekę.
Odpowiedz
mol
2018-09-02 16:31:44
1 4
Do 200 mln dotąd policzonych ofiar lewactwa należy dodać jeszcze nie policzoną liczbę ofiar jakie pociągnęła wymuszona przez lewaków chaotyczna i idiotyczna dekolonizacja. Dzisiaj oglądamy dokumenty z całego świata o turystyce, o przyrodzie, ludziach itp. i widzimy wyspy szczęśliwe: Antyle Holenderskie, Polinezja Francuska, angielskie Kajmany czy Bermudy, wszędzie ład porządek, dobrobyt, ludzie uśmiechnięci i przyjaźni. Jakże inne są obrazki z państw idiotycznie i za wcześnie zdekolonizowanych. Kolonizatorzy wyjechali i zgasili światło, sowieci i inni komuniści tryumfowali, piali z zachwytu a tam zaczynało się piekło. Ci ludzie cywilizacyjnie nie byli przygotowani do samodzielnego istnienia i zawalili wszystko. Zrujnowali istniejącą infrastrukturę, gospodarkę i rolnictwo, dzisiaj widzimy, że cofnęli się niekiedy o 100 lat. Do władzy doszli nieprawdopodobni zwyrodnialcy; Idi Amin w Ugandzie, Bokassa w Rep. Środkowoafrykańskiej, Kambanda w Ruandzie, Mobutu w Kongo czy Mugabe w Zimbabwe - mordowali, gwałcili, torturowali, jedli ludzkie mięso, palili, pacyfikowali i wywoływali wojny. Każdemu należy się samostanowienie, więc i te kraje powinny w końcu odzyskać wolność, ale powinno to odbyć się inaczej a dobre przykłady są, np. Papua Nowa Gwinea była terytorium powierniczym ONZ pod zarządem Australii od wojny aż do 1975, dopiero wtedy dojrzała i uzyskała pełną niepodległość, Australia do dzisiaj pomaga i pilnuje żeby nie stało się tam co złego. Taki model powinien być zastosowany a dlaczego tak się nie stało, wyjaśniają słowa naszego misjonarza- nieopodatkowane kopalnie złota, diamentów, kapitał, niemiecki, francuski, izraelski i lewacki wrzask we wszystkich mediach, oto przyczyna hekatomby i nieprawdopodobnych cierpień setek milionów ludzi. Ale wiem, że słabe główki i tak tego nie pojmą i dalej będą pieprzyć o polskim rasizmie i ksenofobii.
Odpowiedz
mol
2018-09-02 16:40:55
0 1
eDRKidler
chciałem zauważyć że ja tu nie chowam się za żadną ksywą tylko występuję pod nazwiskiem o czym wcześniej napisałem, ale może ktoś nie przeczytał więc przypominam- mol, to Jerzy Mól Limanowa ul. Jana Pawła II 15, i polemikę mogę prowadzić tylko z tymi co biorą odpowiedzialność za to co piszą, anonimy stanowią osobną ligę
Odpowiedz
niski
2018-09-02 17:11:07
0 0
z tą pochwałą kolonializmu to Pan pojechał, Panie Jurku. Z całym szacunkiem ale ci których Pan wymienił nie dorastają do pięt Leopoldowi - królowi Belgii i temu co robił on w Kongu. Poza tym - to tak jakby powiedzieć po co Polsce była ta niepodległość, przecież na początku XX wieku Polakom w państwach zaborczych żyło się całkiem nieźle. I edukować się mogli, i do urzędów dochodzili, itd. A i cesarze czuwali, żeby im głupoty do głów nie przychodziły. No same plusy. Prawie jak teraz w Tybecie.
Odpowiedz
pawell
2018-09-02 21:02:54
0 0
@mol..., Australia do dzisiaj pomaga i pilnuje żeby nie stało się tam co złego.
https://pl.wikipedia.org/wiki/Skradzione_pokolenia
Odpowiedz
dodaj komentarz
Zgłoszenie komentarza
Komentarz który zgłaszasz:
"Biskup z Afryki o wspomnieniach z Limanowej, pracy na misjach, wiernych i rebeliantach"
Komentarz który zgłaszasz:
Adres
Pole nie możę być puste
Powód zgłoszenia
Pole nie możę być puste
Anuluj
Dodaj odpowiedź do komentarza:
Anuluj

Może Cię zaciekawić

Sport

Pozostałe

Najnowsze artykuły
Najpopularniejsze artykuły
Twój news: przyślij do nas zdjęcia lub film na kontakt@limanowa.in