Zmarł Stanisław Pajor – muzyk i założyciel orkiestr dętych

Limanowa. W wieku 90 lat zmarł Stanisław Pajor, muzyk i wieloletni działacz na rzecz rozwoju orkiestr dętych w regionie. Jego wieloletnia działalność artystyczna obejmowała zarówno pracę zawodowego muzyka, jak i działalność edukacyjną.

W poniedziałek (14 kwietnia) zmarł Stanisław Pajor. Miał 90 lat. Urodził się 5 kwietnia 1935 roku w Kamionce Małej. Przez wiele lat mieszkał w Limanowej-Sowlinach.

Pochodził z rodziny o bogatych tradycjach muzycznych. Jego ojciec, Michał Pajor, wspólnie z pięcioma braćmi założył orkiestrę w Sechnej. Jeden z braci, Władysław Pajor, zajmował się budową organów kościelnych.

Stanisław Pajor rozpoczął naukę gry na waltorni w wieku dwunastu lat, pod okiem Leona Bukowca, organisty z Kamionki Małej. W 1952 roku wyjechał do pracy w Hucie im. Lenina, gdzie grał w orkiestrze dętej i śpiewał w chórze męskim.

W latach 1955–1957 odbywał służbę wojskową w Krakowie, będąc członkiem Wojskowej Orkiestry Dętej „Czerwone Berety”. Grał jako I tenor i rozpoczął naukę gry na puzonie. Ukończył również kurs dyrygentów I stopnia prowadzony przez prof. Tadeusza Seneckiego.

Po zakończeniu służby wojskowej kontynuował działalność muzyczną w orkiestrze dętej Huty im. Lenina, gdzie grał do 1962 roku. W latach 1963–1991 był zawodowym muzykiem – puzonistą – w orkiestrze cyrkowej Zakładu Widowisk Cyrkowych Zjednoczonych Przedsiębiorstw Rozrywkowych w Warszawie. W ramach tej pracy występował w całej Polsce oraz w wielu krajach europejskich.

13 maja 1987 roku uzyskał uprawnienia muzyka estradowego nadane przez Państwową Komisję Egzaminacyjną dla Artystów Estradowych Ministerstwa Kultury i Sztuki.

W 1984 roku wystąpił w roli muzyka w polsko-bułgarskim filmie „Uratowanie Nadezdiczki”.

Po przejściu na emeryturę w 1993 roku zaangażował się w działalność lokalną. Prowadził młodzieżową orkiestrę dętą przy Parafii Matki Bożej Pocieszenia w Pasierbcu. W 1996 roku założył młodzieżową orkiestrę dętą przy Parafii Matki Boskiej Bolesnej w Limanowej, a w 2004 roku – żeńską młodzieżową orkiestrę dętą przy tej samej parafii.

 Do ostatnich chwil był dyrygentem orkiestry w Mordarce oraz Tarnawie.

-  Z ogromnym smutkiem żegnamy śp. Stanisława Pajora – wybitnego Kapelmistrza, oddanego społecznikowi, człowieka wielkiego serca i pasji. Przez wiele lat był duszą i sercem Strażackiej Orkiestry Dętej w Tarnawie, którą prowadził z niezwykłym zaangażowaniem, oddaniem i bezgraniczną miłością do muzyki. Pan Stanisław nie tylko dyrygował orkiestrą – on ją współtworzył, budował, inspirował. Dzięki jego pracy, cierpliwości i wyjątkowemu talentowi, dźwięki orkiestry towarzyszyły nam podczas najważniejszych chwil – świąt, uroczystości kościelnych i państwowych, jubileuszy oraz ostatnich pożegnań. Jego obecność nadawała tym wydarzeniom niezwykłego charakteru i wzruszenia. Był nie tylko mistrzem muzyki, ale przede wszystkim dobrym, życzliwym człowiekiem – zawsze uśmiechniętym, pełnym pokory, gotowym służyć pomocą i wsparciem. Wychował i zainspirował wiele pokoleń młodych muzyków, zaszczepiając w nich pasję i miłość do wspólnego muzykowania. Do końca pełnił swoją misję jako Kapelmistrz Strażackiej Orkiestry Dętej z oddaniem, wiernością tradycji i sercem na dłoni. Dziś, kiedy przyszło nam pożegnać Pana Stanisława, pozostaje ogromna pustka, której nic nie zdoła wypełnić. Jednak jesteśmy przekonani, że melodia jego życia będzie wciąż rozbrzmiewać w naszych sercach, myślach i wspomnieniach. Drogi Panie Stanisławie dziękujemy za wszystko.  Spoczywaj w pokoju - żegnają śp. pana Stanisława pracownicy Domu Kultury oraz Członkowie Strażackiej Orkiestry Dętej w Tarnawie.

Msza żałobna zostanie odprawiona 22 kwietnia 2025 r. o godzinie 15:00 w Kościele pw św. Stanisława Kostki w Limanowej-Sowlinach, po czym nastąpi przewiezienie na cmentarz komunalny Różaniec w dniu pogrzebu w kościele w Sowlinach o godzinie 14:30. 

Różaniec w Kaplicy w Sowlinach w dniach 20 oraz 21 kwietnia 2025 r. o godzinie 18:00.

Biografia Stanisława Pajora powstała na podstawie noty w Wielkiej Księdze Limanowian autorstwa Elżbiety Wojtas-Ciborskiej (wyd. 2006).