Zmarł Stanisław Kulma

Limanowa. Dziś rano po długiej i ciężkiej chorobie w limanowskim szpitalu zmarł Stanisław Kulma - działacz społeczno-polityczny Stronnictwa Demokratycznego na Ziemi Limanowskiej.

Stanisław Kulma urodził się 8 I 1925 w Dobczycach, zmarł po długiej i ciężkiej chorobie 26 II 2010 w Limanowej.Jego pogrzeb odbędzie się w najbliższą niedzielę o godzinie 14:30 w Bazylice Matki Boskiej Bolesnej w Limanowej. Wyprowadzenie zwłok z kaplicy cmentarnej nastąpi o godzinie 14.

Biografia:

Stanisław Kulma urodził się 8 stycznia 1925 roku w Dobczycach w pow. myślenickim jako syn Jana i Zofii. Tam też uczęszczał do szkoły podstawowej, następnie do gimnazjum. Wojna przerwała jego edukację w IV kl. gimnazjalnej. Kontynuował naukę na tajnych kompletach, kończąc  gimnazjum i liceum i zdając maturę w 1942 w Kornatce k. Dobczyc. 
W 1943 wstąpił do konspiracji w zgrupowaniu AK „Murawa”, biorąc udział w akcjach przeciwko okupantowi w Glichowie, Zasani, Trzemeśni i Lipniku k.Wiśniowej. 
Po rozwiązaniu oddziału 28.01.1945,  podczas spotkania z kolegami u Józka Sokoła Chowańca w Poroninie,  wpadł w zasadzkę NKWD i został osadzony w więzieniu w Nowym Targu. W czasie konwoju w kierunku stacji kolejowej PKP zbiegł i ukrywał się.
            W kwietniu 1945 rozpoczął studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie, jednak w jesieni został ponownie aresztowany przez Urząd Bezpieczeństwa i przewieziony  do więzienia w Nowym Targu. Po kilku dniach zorganizowano transport samochodowy w kierunku wschodnim, z którego w Niezdowie k. Gdowa udało mu się zbiec z kilkoma współwięźniami.
            Chcąc zniknąć z tego terenu, za konspirował się w Ludowym Wojsku Polskim, wstępując na ochotnika  do Oficerskiej Szkoły Służby Zdrowia w Łodzi.  Był instruktorem sanitarnym w I Brygadzie Zmotoryzowanej Piechoty. W czasie służby wojskowej był odkomenderowany z jednostką w rejon Wału Pomorskiego celem ochrony repatriantów przed napadami Wehrwolfu.  Po wysadzeniu przez nieznanych sprawców Pomnika Wdzięczności Armii Radzieckiej w Parku Poniatowskiego w Łodzi, władze rzuciły podejrzenie na AK i rozpoczęły się aresztowania, którego chcąc uniknąć, zbiegł w kierunku Krakowa. Ogłoszona amnestia w 1947 skłoniła go do ujawnienia się i wyjechał do Wrocławia celem kontynuowania studiów na tamtejszym Uniwersytecie, pomagając w  zabezpieczaniu mienia tegoż Uniwersytetu przed rozszabrowaniem. Został zdekonspirowany i pod zarzutem posiadania fałszywych  dokumentów wojskowych aresztowany – mimo że dokumenty te miał autentyczne – wydane przez RKU w Krakowie.
           W wyniku  interwencji Prokuratury Wojskowej, podjętej przez jej pracownicę, a zarazem córkę gospodyni, u której mieszkał – został przejęty przez   Prokuraturę Wojskową i następnie zwolniony.
           W czasie pobytu w więzieniu spotkał się z Krzysztofem Michałowicza, bratankiem prof. Mieczysława Michałowicza, założyciela SD, który mu zarekomendował Stronnictwo Demokratyczne jako partię polityczną, która może umożliwić rozsadzenie „komuny” od wewnątrz.  Po przyjeździe do Limanowej w 1947, był współzałożycielem koła  SD w Limanowej, które początkowo podlegało Pow. Komitetowi SD w Nowym Sączu, a następnie usamodzielniło się.
Po rozmowie z prof. Janem Glatzelem (1888-1954), dziekanem Wydziału Lekarskiego Uniwersytetu Jagiellońskiego,  zgłosił do doktora Mieczysława Myconia (p.biografia), dyr. szpitala w Limanowej,  celem zatrudnienia, w koncepcji kontynuowania studiów lekarskich. W 1950 założył rodzinę. Został zatrudniony  w Zakładach Roszarniczych  w Łososinie Górnej na stanowisku kierownika Punktu Sanitarnego. Skutkiem donosu został wezwany do Komitetu Pow. PZPR i tam przesłuchany przez II sekretarza KP Michał Osetka, który chciał go zmusić do podpisania oświadczenia o treści: jako żołnierz Armii Krajowej stwierdzam, że  dowództwo AK nie działało w interesie ludu pracującego miast i wsi. Po zdecydowanej odmowie został zwolniony dyscyplinarnie,  nie mogąc znaleźć jakiegokolwiek zatrudnienia.  Mając na utrzymaniu troje dzieci, zarabiał na utrzymanie prowadzeniem, w zakładach przemysłowych w powiecie, kursów sanitarnych PCK, zleconych przez Zarząd Woj. PCK w Krakowie. 
W 1952 zatrudnił się w Zakładach Zielarskich „Herbapol” w Nowym Sączu, będących oddziałem  Krakowskich Zakładów na stanowisku instruktora, a potem kierownika Zakładu. Także w 1952 na wniosek Zarząd Woj. PCK został odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi za aktywność w PCK.
Z ramienia Stronnictwa Demokratycznego od 1953 do 1989 pełnił funkcję radnego – w różnych okresach -  Miejskiej, Pow. i WRN oraz RNMiG w Limanowej. 
W 1961 za namową prezesa Izby Rzemieślniczej w Krakowie zatrudnił się w Cechu Rzemiosł Różnych w Limanowej na stanowisku kierownika Biura Cechu do 1975, w którym to roku został mianowany pełnomocnikiem Izby Rzemieślniczej na woj. nowosądeckie i czł. Zarządu Izby Rzemieślniczej w Krakowie.
W 1982 przeszedł na emeryturę i nadal działał aktywnie w Stronnictwie Demokratycznym jako przewodniczący Rady Miejskiej SD w Limanowej.
Działał na rzecz Limanowej w różnych strukturach i przedsięwzięciach: był jednym z animatorów Mistrza Gospodarności, czł. Społ. Komitetu Obchodu 400-lecia Limanowej,  przewodniczącym Rady Spółdzielni Mieszkaniowej im. W. Orkana 1973-1985 oraz  1993-2002.
Jako działacz PTTK przewodniczył Sądowi Koleżeńskiemu limanowskiego Oddziału PTTK. Autor oprac. Stronnictwo Demokratyczne na Ziemi Limanowskiej w latach 1947-1989 (mnps). Pomagał w przygotowaniu II tomu monografii Limanowej.
Za męstwo w akcjach bojowych i za postawę wobec wroga oraz za wzorową służbę w okresie okupacji odznaczony  został przez Ministerstwo Wojny Rządu Londyńskiego Krzyżem Walecznych, Srebrnym Krzyżem Zasługi z Mieczami oraz Krzyżem AK.
Za działalność społeczną odznaczony wieloma odznaczeniami regionalnymi,  resortowymi i państwowymi, m. in. Krzyżem Kawalerskim i Komandorskim OOP. 

Biografia pochodzi z Wielkiej Księgi Limanowian.