"Zawiodły procedury, skoro wirus wydostał się poza oddział chorób wewnętrznych. Teraz całą winą próbuje się obarczyć personel"

„Zawiodły procedury, skoro wirus wydostał się poza oddział chorób wewnętrznych. Bywało, że w ciągu tygodnia jeden pracownik sekcji higieny pracował na trzech różnych oddziałach. Teraz całą winą próbuje się obarczyć personel. Jeżeli to postępowanie się nie zmieni, to wszyscy psychicznie się wykończymy”. Na temat ryzyka, zastosowanych procedur i atmosfery wśród personelu udało nam się porozmawiać z osobą, która jest pracownikiem Szpitala Powiatowego w Limanowej im. Miłosierdzia Bożego. Osoba, z którą rozmawialiśmy, z obawy przed konsekwencjami zastrzegła anonimowość w publikacji (imię nazwisko oraz funkcja w szpitalu do wiadomości redakcji).

PA: Jak wyglądają procedury w limanowskim szpitalu, wprowadzone na czas pandemii koronawirusa? 
- W szpitalu procedury są, ale niewiele z nich wynika, poza tym, że wiemy jak postępować z pacjentem, który jest zakażony. Ale moim zdaniem, w obecnej sytuacji każdy pacjent powinien być traktowany jako potencjalnie zakażony. 

PA: Czy środki ochrony osobistej są dostępne dla całego personelu?
- Sprzętu ochronnego nie brakuje, dostępne są rękawiczki, maseczki chriurgiczne, fartuszki fizelinowe. Ale możemy ich używać, jeśli mamy mieć kontakt z pacjentem podejrzanym o zakażenie. Cały czas słyszymy, że sprzętu ochronnego nie musimy używać, skoro nie ma zakażonych. Obowiązek noszenia maseczek zaczął funkcjonować w szpitalu dopiero wtedy, gdy zaczęło obowiązywać rozporządzenie ministra. Wcześniej zdarzały się nawet kpiące reakcje ze strony przełożonych – śmiano się z osób, które nosiły maseczki.

PA: Dlaczego zatem personel jest narażony na zakażenie?
- Nasza praca to praca zespołowa. Nie da się wykonywać pojedynczo niektórych czynności. Dlatego jako personel musimy mieć kontakt ze sobą. Pamiętajmy, że wirus roznosi się drogą kropelkową. Problem brudnych dłoni od burdnych powierzchni jesteśmy w stanie wyeliminować, są rękawiczki i środki do dezynfekcji. Pozostają drogi oddechowe – nie było wcześniej, do momentu nakazu z rozporządzenia, obowiązku noszenia maseczek. Te maseczki mają chronić nasze drogi oddechowe. Ale nikt nie bierze pod uwagę, że podczas dyżurów trwających 12 godzin jako personel przebywamy w tych samych pomieszczeniach - korzystamy ze wspólnych toalet, kuchenek, miejsc gdzie spożywamy posiłki, a przecież takich czynności nie da się wykonać w maseczce i rękawiczkach. 

PA: Co w takim razie zawiodło?
- Moim zdaniem zawiodły procedury, skoro wirus wydostał się poza oddział chorób wewnętrznych. Chodzi m.in. o dużą rotację personelu. Pracownicy sekcji higieny nigdy nie wiedzieli z wyprzedzeniem, na jakim oddziale będą pracować. Takie decyzje zapadały z dnia na dzień. Bywało, że w ciągu tygodnia jeden pracownik sekcji higieny pracował na trzech różnych oddziałach. Teraz całą winą próbuję się obarczyć nas, jako personel. Cała ta sytuacja to balans na bardzo cienkiej linie. Zasadniczy błąd to zbyt mała liczba wykonywanych testów. Skoro nasi przełożeni wiedzieli, że wirus wydostał się z oddziału chorób wewnętrznych, trzeba było jak najszybciej testować cały personel i wychwycić osoby zakażone. Wystarczyły do tego tylko dwa tygodnie. A tak, ciągniemy się w chaosie i beznadziei. Jak to jest, że szpitalu w Nowym Sączu nie ma przypadków zakażenia wśród personelu, choć jest to szpital z oddziałem zakaźnym?

PA: Zawiodły procedury, ale jednocześnie ze strony dyrekcji szpitala można usłyszeć, że personel niższego szczebla nie stosował się do zasad kwarantanny, nie zachowywał reżimu sanitarnego.
- Najprościej jest zaatakować najsłabszych. Jeżeli to postępowanie się nie zmieni, to wszyscy psychicznie się wykończymy. Któregoś dnia każdy z nas stanie przed decyzją, czy się nie zwolnić, bo dalej nie da się tak pracować, gdy winą za to, co się dzieje w szpitalu obarcza się, wyłącznie personel.

PA: Rozmawialiśmy wcześniej o tym, że pracownicy służby zdrowia spotykają się na co dzień z dwiema skrajnymi postawami lokalnej społeczności. 
- Część osób rozumie nasze położenie. Otrzymujemy od nich wsparcie, za co jesteśmy bardzo wdzięczni. Ale zaczynamy się spotykać na co dzień także z wykluczeniem i ostracyzmem. Ludzie boją się szpitala, boją się naszego personelu, nie chcą zostawić chorego pod naszą opieką i są gotowi zrobić wszystko, byle tylko nie przekroczyć progu szpitala.

PA: Praca w szpitalu w dobie pandemii wiąże się nie tylko z ryzykiem zakażenia koronawirusem SARS-CoV-2. To także inne wyrzeczenia, które dotyka całe rodziny personelu. 
- Wielu z nas nie mieszka już ze swoimi rodzinami. Z własnej woli izolujemy się od pozostałych domowników, by nie narażać ich zdrowia, ale także po to, by nie doświadczyli odrzucenia ze strony społeczeństwa, które nas dotyka. Chodzi o to, by nasi bliscy mogli w miarę normalnie funkcjonować. Mimo tego, zdarza się, że członkowie naszych rodzin otrzymują polecenia do swoich pracodawców, by nie przychodzili do pracy, skoro mieszkają z osobą, która jest zatrudniona w szpitalu.

PA: Jaka atmosfera panuje w szpitalu wśród pracowników szpitala? 
- Nasza kondycja psychiczna jest fatalna. W pracy w szpitalu zawsze jest cięzko, ale taki mamy zawód i ze wszystkich sił staramy się go wykonywać jak najlepiej. Ale sytuacja staje się coraz trudniejsza. Każdego dnia towarzyszy nam strach, wynikający z tego, że potwierdzonych przypadków jest coraz więcej. Boimy się także, że nikt nam nie udzieli pomocy, tak jak pielęgniarce z pediatrii, której nawet szpital odmówił wykonania testu. Niestety, nie odczuwamy wsparcia ze strony dyrekcji szpitala. Wszystkie komunikaty są nam przekazywane na zasadzie rozkazów, nikt nie próbuje z nami rozmawiać, tak zwyczajnie, po ludzku.

***
Przypomnijmy: jak dotąd na terenie powiatu zdiagnozowano 67 przypadków zakażenia koronawirusem SARS-CoV-2, w tym trzy śmiertelne przypadki wystąpienia choroby COVID-19. Z ogólnej liczby zakażonych osób, prawie wszyscy są bezpośrednio bądź pośrednio związanai ze Szpitalem Powiatowym w Limanowej; zakażeni to pracownicy i pacjenci szpitala, a także członkowie rodzin tych osób.