Przegląd przedwojennej prasy - cz. VII

O czym rozpisywały się lokalne gazety tuż przed wybuchem II wojny światowej? Które wydarzenia budziły największe zaciekawienie i kontrowersje w społeczeństwie powiatu? Jak wyglądało życie mieszkańców Limanowszczyzny sto lat temu? Dziś sprostowanie prasowe w temacie “wiejskiego lekarza” T. Matrasa z Laskowej i jego problemów z prawem.

Głos Narodu
Kraków, 14 marca 1905 r.

ZE ŚWIATA.
Lekarz wiejski. Przypominają sobie czytelnicy notatkę naszego korespondenta z N. Sącza o skazaniu na areszt wiejskiego lekarza T. Matrasa. W kilka dni po jej zamieszczeniu otrzymaliśmy od wymienionego lekarza sprostowanie, faktu samego nie prostujące, zamieszczamy je jednak w oryginalnem brzmieniu, jako osobliwy dokument.

Dar leczenia, który posiadam - pisze p. Matras - dany mi jest od Boga. Ja z tego talentu muszę przed obliczem Boga zdać rachunek, jak i w jaki sposób go używałem, i czy go nie zmarniłem, podobnie, jak to ziarno, które padło na opokę-uschło. Biada każdemu będzie na strasznym sądzie Boga, który nadprzyrodzone talenta otrzymawszy, takowe deptał. Wzgardził wolą Bożą i wzgardzonym będzie. 

Ja nie leczę miljonerów, nie leczę obywateli, nie leczę nawet zwykłych śmiertelników, ale leczę najuboższą klasę, to jest leczę robotników, wyrobników, nędzarzy i dziadów. Wszakże i ci mają duszę daną im od Boga. Żyją i czują. I oni to będą kiedyś wybrańcami Jego... Każdego, ktokolwiek do mnie przyjdzie, pytam przede wszystkim kto ty jesteś. Jeżeli ma choćby 1 złoty, odsyłam go do panów lekarzy, co wielu z nich poświadczyć może. Że inni dają mi po 20 centów, to znowu wiele przychodzi do mnie takich zgłodniałych nędzarzy, że ich muszę pożywić, aby nabrali siły do dalszej drogi, bo tak kazał Ojciec Niebieski. Że trafia się czasem i ktoś z inteligencji, to taki niech powie sam, czy go nie odsyłałem do pp. lekarzy. Lecz tu znów rzecz inna. Taki płacze i twierdzi, że na jego boleści już żaden lekarz rady nie ma, że żaden z lekarzy, których się radził, nic mu nie dopomógł. Wywiera on na mnie litość i miłosierdzie. Faktem jednak jest, że takich nie przyjmuję i przyjmować nie chcę, co sami poświadczą, a gdy spowodują mnie do litości nad sobą swoimi boleściami, to w tym wypadku winni są sami panowie doktorzy, że chorego odstępują bez zupełnego wyleczenia, a taki chory w boleściach swoich idzie na cały świat szukać sposobu na ich ukojenie. 

Rozpoczynają się I Komunie święte. Biskupi odnieśli się do prezentów Młoda twórczyni filmem zdobywa podium

Z powyższych faktów, które sami klienci poświadczyć mogą, jasno wynika, że leczenie moje jest tylko ludzkością wobec tej najuboższej klasy ludzi, przed którymi w braku funduszy zawsze i wszędzie u Wielmożnych Panów lekarzy drzwi są zamknięte, a gdyby który z miłosierniejszych raczył się zapytać takiego biedaka, co mu się dzieje, to przecież pewnym jest, że zagłębiać się nie będzie w celu rozpoznania jego słabości, bo za 20 centów zmarniłby sobie czas, a z rachunku takiego nie mógłby nawet wyżyć. Ja zaś mam swój kawałek ziemi, z niej żyję, biedny jestem, co może cała wieś poświadczyć, a jednak i z tego jestem zadowolony, gdyż na tamten świat nie z majątku nie poniosę.

Cierpieć dla sprawiedliwości to błogosławieństwo. Areszt dla mnie przy takiej pracy, to nie hańba, to tryumf, którzy mi przyznają wszyscy biedacy, których leczyłem.

Panom doktorom z Limanowej przepowiadam zaś proroczymi słowy, aby się nie uważali być uciśnionymi, kiedy za krzywdę biedaków palec Boży spocznie na Nich, a nieszczęście Ich ogarnie. Matras Tadeusz, a właściwie Szczepan, włościanin z Laskowej.

Cykl powstaje przy współpracy z panem Januszem Guzikiem, który zajął się opracowaniem materiałów, zaczerpniętych z zasobów Jagiellońskiej Biblioteki Cyfrowej, Biblioteki Cyfrowej Uniwersytetu Warszawskiego, Małopolskiej Biblioteki Cyfrowej oraz Narodowej Biblioteki Austrii.